Blue Bell – japońska perła
wśród gitar vintage
Blue Bell to marka gitar akustycznych, która dla wielu pasjonatów vintage jest prawdziwym odkryciem. Produkowana w Japonii w latach 70. i na początku 80., do dziś zachwyca jakością wykonania, pięknym brzmieniem i estetyką, która zbliża się do legendarnych modeli Martina, Gibsona czy nawet Gallagher. Choć Blue Bell nigdy nie była marką masową, jej historia doskonale oddaje ducha złotej ery japońskiego lutnictwa.
Geneza marki Blue Bell – butikowy projekt od Kanda Shokai
Za powstaniem marki Blue Bell stoi Kanda Shokai, japońska firma dystrybucyjna znana również z gitar Greco. Pod koniec lat 60. Kanda postanowiła stworzyć markę premium, która będzie dostępna wyłącznie dla wybranych klientów – muzyków folkowych, bluegrassowych i country, poszukujących instrumentów najwyższej klasy. Blue Bell nie była przeznaczona na eksport – gitary sprzedawano wyłącznie w kilkunastu starannie wybranych sklepach muzycznych na terenie Japonii, m.in. w legendarnym salonie Ishibashi w dzielnicy Ochanomizu w Tokio.
Produkcja w najlepszych japońskich fabrykach: Fujigen, Tama, Suzuki
W przeciwieństwie do wielu marek OEM z tego okresu, Blue Bell korzystała z usług tylko sprawdzonych producentów:
Fujigen Gakki – fabryka odpowiedzialna za budowę gitar Greco i Ibanez. Produkowała większość modeli akustycznych Blue Bell oraz całą linię mandolin i banj.
Tama Seisakusho – warsztat należący do Hoshino Gakki (właściciela Ibaneza). To właśnie w Tama powstawały najwyższej klasy gitary Blue Bell, z litego świerku niemieckiego i palisandru indyjskiego, często z ręcznymi sygnaturami lutników.
Suzuki Violin Company – tradycyjna japońska manufaktura, znana z produkcji skrzypiec i gitar klasycznych. Modele Blue Bell z Suzuki cechują się wyjątkowo lekką konstrukcją i dużą dbałością o detale.
Współpraca z trzema uznanymi fabrykami pozwoliła marce zachować wysoką jakość przy relatywnie niskiej skali produkcji. Każdy instrument był budowany ręcznie lub półręcznie, z ogromnym naciskiem na selekcję drewna i kontrolę jakości.
Modele gitar Blue Bell – od klasyki po bluegrassowe perełki
Oferta Blue Bell była dopracowana, ale stosunkowo wąska. Obejmowała przede wszystkim gitary akustyczne typu dreadnought, a także mandoliny i banja, co wyróżniało markę na tle konkurencji. Kluczowe modele to:
Blue Bell W-250, W-400, W-600, W-1000 – gitary wzorowane na Martinach D-18, D-28, D-41, a nawet D-45. Modele W-600 i wyższe posiadały lite topy ze świerku sitkajskiego lub alpejskiego, boki i tył z palisandru indyjskiego, oraz zdobienia z abalonu i herringbone.
Mandoliny F-5 style i banja 5-strunowe – zbudowane przez lutnika o nazwisku Kosakabe, cenione za autentyczne bluegrassowe brzmienie i wysoką jakość wykonania.
Specjalne edycje inspirowane gitarami Gallagher – np. model Doc Watson, dostępny wyłącznie w Japonii.
Każdy model miał unikalną etykietę z oznaczeniem serii, rokiem produkcji oraz często własnoręcznym podpisem lutnika lub kontrolera jakości. Tego typu personalizacja nie była powszechna wśród japońskich marek – Blue Bell traktowała każdy instrument jak dzieło rzemieślnicze, nie produkt taśmowy.
Styl i wykonanie – japońskie gitary inspirowane Martinem i Gibsonem
Blue Bell słynęła z precyzyjnych kopii amerykańskich gitar akustycznych. Instrumenty te posiadały cechy charakterystyczne dla vintage’owych Martinów: klasyczne główki, mostki typu czółenkowego, markerki „śnieżynki” oraz bindingi typu herringbone. Dodatkowo stosowano tylko sprawdzone gatunki drewna – lite świerki, palisandry, heban – a detale takie jak rozety, bindingi czy klucze (np. Grover) były najwyższej jakości.
To wszystko sprawia, że gitary Blue Bell nie tylko świetnie brzmią, ale też prezentują się wyjątkowo estetycznie. Ich szyjki mają komfortowy profil, a grywalność nawet po 40–50 latach wciąż stoi na wysokim poziomie – zwłaszcza jeśli instrument był dobrze przechowywany.
Dlaczego Blue Bell nie przetrwała?
Pod koniec lat 70., w związku z zakończeniem produkcji gitar akustycznych w fabryce Tama oraz zmianami na rynku japońskim (spadek popytu, konkurencja z tańszymi gitarami koreańskimi), marka Blue Bell została wycofana. Ostatnie egzemplarze pochodzą z lat 1980–1981. Marka nigdy nie została reaktywowana, a jej instrumenty nie były eksportowane – co czyni je jednymi z najrzadszych japońskich gitar vintage dostępnych dziś na rynku wtórnym.
Blue Bell dziś – rarytas dla kolekcjonerów gitar vintage
Gitary Blue Bell są obecnie wysoko cenione przez kolekcjonerów i miłośników japońskiego lutnictwa. Dzięki ograniczonej dostępności, ręcznej produkcji oraz wysokiej jakości wykonania, instrumenty te zyskały status kultowy. Na aukcjach pojawiają się rzadko – i szybko znikają.
W sklepie Selected Vintage Guitars z dumą prezentujemy instrumenty marki Blue Bell, uznając je za klejnot japońskiego lutnictwa vintage – doskonałe dla gitarzystów, kolekcjonerów i każdego, kto szuka gitar z duszą.